4 en 5 mei: Hoe anders verlopen onze dagen dan gedacht

Sint-Oedenrode - 4 mei is bij ons thuis een beladen dag voor mijn vader als overlevende van een Japans interneringskamp. Wij herdenken dan ook altijd om 20:00 uur hen die vielen en vooral zijn ouders, maar hoe anders verliep dat dit jaar.

Op 4 mei stapt mijn 80-jarige, vieve moeder rond half drie op haar fiets in de Hoefstraat om lekker via het Cathalijnepad naar huis te fietsen. Het was heerlijk weer, dus ze had zin in dit ritje.

Mijn moeder fietst net bij mij weg als een grijsharige dame in een blauw autootje met teveel snelheid vanuit de Christinaweg in een veel te ruime bocht de Hoefstraat in rijdt. Daardoor snijdt ze mijn moeder die met haar fietsband in de goot beland en valt. Ik zie alles gebeuren en ren direct naar mijn moeder toe. De vrouw stopt heel even met haar auto, draait het raampje open en vraagt of het gaat. Zij ziet mij mijn moeder overeind helpen, doet snel haar raampje dicht en scheurt weg. Mijn moeder kan nog net op een trap in een portiek gaan zitten, vergaat van de pijn en zit te beven als een rietje en voelt zich heel raar. Ik bel meteen mijn 82-jarige vader of hij met de auto kan komen, want mijn moeder kan niet meer op haar linkerbeen staan. Met veel pijn en moeite kunnen we haar in de auto zetten en rijden meteen door naar de huisarts. Die vermoedt dat mijn moeder iets gebroken heeft en stuurt ons direct door naar het ziekenhuis voor een röntgenfoto. In eerste instantie zien ze geen breuk en sturen ons weer naar huis. Net thuis aangekomen, mijn moeder met veel pijn in haar stoel kunnen zetten, belt het ziekenhuis of we terug kunnen komen, want ze zien toch een breuklijn en willen een ct-scan maken. We zijn rond 19:30 uur wederom in het ziekenhuis, zien flarden van Dodenherdenking op tv, maar hebben geen tijd om er op dat moment bij stil te staan. Mijn moeder blijkt door de val het tibia plateau van haar been te hebben gebroken en mag minstens 6 (tot misschien wel 12) weken absoluut geen gewicht op dat been plaatsen.

Op 5 mei moet mijn vader ineens van alles gaan regelen (bed in woonkamer, rolstoel, looprekje, Thuiszorg etc.), omdat mijn moeder niets meer kan. Daar gaat hun vrijheid voor de komende maanden.

En de vrouw die dit veroorzaakt heeft, leeft lekker haar eigen leven in vrijheid, terwijl die van mijn ouders voor de komende maanden compleet beperkt is in de hoop dat mijn moeder goed geneest.

Anouk Haarbosch