Licht in de Knoptoren
CultuurSint-Oedenrode - Gerda Blees hield op 26 april de laatste literaire lezing van het Roois Kultuur Kontakt, van dit seizoen. Ze neemt ons mee door haar schrijverschap. We zullen deze avond niet licht vergeten.
door: Emmy van Haastrecht
Als kind al schreef Gerda. Bij het afronden van haar middelbare schoolopleiding passeerden niettemin verschillende vervolgopleidingen en beroepen de revue: dokter, architect, communicatiedeskundige. Het wordt het allemaal niet. Uiteindelijk wordt het de literatuur: gedichten, korte verhalen en romans. Hoewel haar thema’s als dood en de angst daarvoor zware onderwerpen zijn, bruist haar werk van leven. Door haar stijl van schrijven wordt de lezer bij de lurven gepakt en gebeurt er wat je van een goed boek verwacht: het nodigt uit jezelf vragen te stellen, het stimuleert je om zonder vooringenomen standpunt te lezen. Haar romandebuut, ‘Wij zijn licht’, behaalde prijzen en een nominatie voor de Libris Literatuurprijs. Haar talent wordt gezien door pers en publiek.
Schrijven doet Gerda Blees met de hand, dicht bij haar woorden. Ze doet dat op vellen papier die ze aan elkaar plakt en oprolt zodat er iets ontstaat dat doet denken aan gebedsrollen. Een enkele keer gaat ze er zelfs bij op de grond liggen. ‘Dat biedt letterlijk een andere invalshoek op wat je zegt en hoe je het zegt.’ Alles begint met een idee. Voor ‘Wij zijn licht’ werd ze geïnspireerd door een krantenbericht over het soort woongroep waar dit boek over gaat. Ze kent de dynamiek, omdat zij zelf in zo’n gemeenschap woont, maar niet met de strevingen van de personages uit haar boek. Daar besluiten de vier mensen alleen het hoognodige te eten. Bij zo’n beslissing vraagt Gerda zich af hoe iemand ertoe komt zichzelf te onthouden wat hij behoeft en nodig heeft.
Zij verloor een zusje van 5 jaar. Sterven was in de jeugd van de schrijfster daarom altijd aanwezig. Gerda vertelt, dat haar ouders hebben laten zien dat de dood niet alleen verdriet is, maar dat het ook heel mooie kanten heeft. ‘Je moet erge dingen zien, dan kun je er wat mee. Als je je ogen ervoor sluit, wordt lijden zwaarder.’
De rollen papier zijn meters en meters bij elkaar. Gerda, weet dat 30 meter een hoofdstuk vormen. Voor haar nieuwe roman over de Bijlmerramp, die in 2025 verschijnt, moet ze nog heel wat meters maken.
We zien er bij voorbaat naar uit, want schrijven kan ze en haar erover horen vertellen, is een geschenk.
